Wees een vent
Geschreven door Guy Maalsté
Afgelopen week werd ik verrast door een onderzoek naar de belevingswereld van mannen. Het werd mij aangereikt door iemand waarmee ik een afspraak had, nadat we aan de praat raakten over het leven. In een enquête, die deel uitmaakt van het geheel, gaf een ruime meerderheid van de deelnemende heren aan tevreden te zijn over het leven. Toen ik echter de rest van de antwoorden bekeek en tussen de regels doorlas, trok ik een heel andere conclusie.
Als ik normaal gesproken de resultaten van zo'n momentopname bekijk, bijvoorbeeld in een tijdschrift, heeft het een algemeen karakter. Ik lees het, denk er het mijne van en laat het los. Dat was nu ineens heel anders. De vragenlijst was anoniem ingevuld, maar doordat ik al die individuele antwoorden las, werd het heel persoonlijk. Het raakte me.
Tijdens het lezen van de antwoorden viel mijn mond letterlijk open van verbazing. De vragen waren vrij simpel, in de trant van 'wat wil je graag doen in of veranderen aan je leven?'.
De stapel formulieren was zo dik, dat het op dat moment niet mogelijk was om ze allemaal geheel door te lezen, dus scande ik vluchtig de antwoorden op (onder andere) voornoemde vragen. "Een andere relatie, meer seks, in een formule 1-auto rijden, meer tijd voor mezelf, wat meer van de wereld zien, kinderen krijgen, meer geld, een andere baan, een Porsche…" Dit soort antwoorden voerde de boventoon. Vooral 'hebben' speelt in de hoofden van de man een rol, zo blijkt.
Ik zag een rode draad in al die antwoorden en dat lijntje noem ik zelfverwezenlijking. Op een enkeling na, was in mijn ogen juist niemand tevreden met zijn leven. Ook al gaven ze zelf iets anders aan. Mannen zijn in het algemeen nou eenmaal niet geneigd zich kwetsbaar op te stellen. Zelfs niet in een anonieme enquête. Het was het bekende kabbelende beekje, het bekende 'het is allemaal wel best zo'. Wat daarbij opviel, is dat de mannen het 'hebben' van bepaalde zaken of het doen van iets wat doorgaans volstrekt onbereikbaar is, zien al de oplossing voor het tastbaar maken van echt geluk. Ze zoeken het geluk buiten zichzelf en misschien nog erger; ze lijken doof voor het stemmetje in hun hoofd. Het stemmetje dat zegt: "Ik ben niet happy." Daarom hebben ze een ander stemmetje gecreëerd. Ze doopten hem Ego.
Ego is een toffe gast. Hij rijdt in een dikke bak, neukt de mooiste 'wijven', verdient veel geld, racet in zijn vrije tijd op het circuit van Zandvoort, spuit alleen maar Boss of Armani in zijn hals en ziet er onwaarschijnlijk goed uit. Hij reist tijdens zijn vakanties naar verre oorden en eten doet hij het liefst met sterren. Zijn huis heeft meer waterbassins dan het huis van Jan Modaal, die het met een afwasteiltje moet doen. Gek genoeg lijkt hij in de verste verte niet op de mannen die zo tegen hem opkijken. Op de mannen die gewoon helemaal niet happy zijn met het leven dat ze lijden, ja met lange 'ij'. In mijn ogen gaat een grote groep van de ondervraagden gebukt onder wat van hen wordt verwacht. Of de oorzaak nou een relatie met scheve verhoudingen is of een stukje ontevredenheid op materialistisch gebied, of misschien iets anders, doet er niet toe. Ze zijn doof geworden voor zichzelf, maar luisteren wel naar Ego en Ego = Angst.
De drang naar zelfverwezenlijking gaat echter nooit verloren. Misschien is 'ie niet altijd even nadrukkelijk aanwezig, maar onbewust blijft dat het streven. Streven naar jezelf. Door de maatschappij waarin we leven en de wereld die we kennen, wordt geluk veelal gezocht in de vervulling van verwachtingspatronen of materialisme. Het brengt de meesten echter niet veel meer dan stress en ongeluk.
Voor mij was het lezen van die antwoorden inzichtgevend. Ik herken mezelf er namelijk totaal niet in. Voor mij is duidelijk dat zelfverwezenlijking alleen tot stand komt door goed naar jezelf te luisteren, volkomen eerlijk te zijn naar jezelf en dus ook anderen. Ook ik wil een Porsche, maar die komt er sneller door er totaal niet mee bezig te zijn dan door het als doel te stellen.
Al die mannen die te bang zijn om echt zichzelf te zijn en het moeten hebben van houdingen en hun ego zijn in mijn ogen geen echte mannen. Ze zijn niet stoer en dienen niet als voorbeeld. Mannen die zich losweken van het maatschappelijk verwachtingspatroon, die durven toe te geven gevoelig te zijn en puur door het leven gaan, zijn wel stoer, ontzettend stoer zelfs. Ik zie mezelf meestal als één van die stoere mannen, maar ook ik heb mijn valkuilen. Toch wil ik bij deze alle 'watjes' en schop onder de kont geven en zeggen: "Be a man dude."
Namasté
