Contrast van oneindigheid
Geschreven door Guy Maalsté
Zijn er grenzen? Ik bedoel… Zijn er in het universum daadwerkelijk grenzen of leggen wij onszelf beperkingen op? Stel je voor dat alles oneindig is. Wat voor perspectief zou dat bieden?
Voor mijn gevoel gaat de stelling dat oneindigheid bestaat heel goed samen met het feit dat tijd niet bestaat. Dat laatste is iets waar Albert Einstein zich al eens over heeft gebogen. Hij was een kei in het relativeren van ons tijdsbesef. En tja, wie durft daar nou tegenin te gaan? Als er eigenlijk geen tijd is en alles in het nu plaatsvindt, is er dus ook oneindigheid. Ook het oneindige vindt dan namelijk nú plaats.
Dat besef voelt ontzettend prettig. Het haalt de druk van de ketel. Aangezien alleen het nu bestaat, hoeft ook niet alles à la minute te gebeuren. Straks is immers ook nu. Kun je het nog volgen? Ik filosofeer namelijk maar wat…
Kijkend naar de sterrenkunde is het zo dat tot nu toe alleen het oog ons beperkt. Zodra een telescoop meer vermogen krijgt, worden nieuwe sterrenstelsels ontdekt en ook al zijn er berekeningen die aantonen wat de omvang van het universum ongeveer zou kunnen zijn, blijven dat aannames. Berekeningen gebaseerd op feiten die geen vaststaande feiten zijn. Aangezien licht wel eindig is (het begint namelijk ergens), is voor ons alleen dat deel zichtbaar waarvan ons het licht heeft kunnen bereiken. Het theoretische deel, waarvan het licht nog niet zichtbaar is, is dus misschien wel oneindig…
Alles wat ooit plaatsvond, alles wat is, laat zijn sporen achter in het universum. Alles is immers energie. Elk gevoel, woord, iedere gedachte. Dat maakt het ook logisch dat alle antwoorden altijd aanwezig zijn en dat het bewustzijn van het universum alleen maar groeit. En daar vloeit (voor mijn gevoel) weer uit voort dat het logisch is dat we steeds bewuster worden, onszelf steeds meer ontwikkelen tot (meer) spirituele wezens. Het is alleen zo jammer dat wij onszelf hierin enorm beperken. Alleen, die beperkingen maken ons mens en dat legt voor mijn gevoel ook meteen het contrast van het leven bloot.
De mens is namelijk wel eindig, het universum niet. Je hebt beperkt de tijd om je ding te doen, dus ontstaat het 'moeten'. Vaak het liefst zo veel en zo snel mogelijk. En ook al zou onze ziel oneindig kunnen zijn, het jasje waarin we nu over de aarde wandelen, heeft nou eenmaal een beperkte houdbaarheidsdatum. Bovendien kennen we aan alles grenzen toe: je woonkamer is bijvoorbeeld vier bij acht meter, je gaat van A naar B, op de snelweg rijden we 120 kilometer per uur, we werken meestal van 8.30 uur tot 17.00 uur en 'onze' maatschappelijk aanvaarde waarden en normen weerhouden ons er maar al te vaak van bepaalde dingen te doen of zeggen. Het begrensde leven van de mens maakt het moeilijk, zo niet onmogelijk, de grenzeloosheid van het universum (het leven) te ervaren. Voor de mens heeft alles een begin en een eind. Probeer dan maar eens te bevatten dat er iets is dat nergens begint en ook nergens ophoudt.
Toch is het volgens mij de uitdaging onszelf zoveel mogelijk open te stellen voor de bron waar we zoveel energie uit kunnen putten. Een collectief bewustzijn dat ons bindt. Het grappige is dat je de toegang pas bewust kunt ervaren als je in de juiste mate op jezelf gericht bent en durft te zijn wie je bent. Wie in contact komt met zijn of haar kern/gevoel heeft toegang tot een schat aan informatie en voelt zich bovendien een ultiem wezen. Het laat je ervaren dat voelen 'weten' is en dat is echt oneindig kicken…
Namasté
