Writer's block
Geschreven door Guy Maalsté
Eén van mijn favoriete spreuken is 'wie zoekt, zal niet vinden'. Desalniettemin betrap ik mezelf erop dat ik nu even behoorlijk op zoek ben. Naar een opening welteverstaan. Na een middellange journalistieke carrière heb ik besloten mijn leven grotendeels te wijden aan het schrijven van vrij werk. Schrijvertje spelen dus. Niet omdat het leuk klinkt, maar omdat ik voel dat ik dat moet doen. Het is een niet te onderdrukken verlangen te creëren in woord. De laatste week kamp ik echter met een writer's block dat zijn weerga niet kent. Hardnekkig is 'ie. Stevig balen dus.
Het is niet de eerste keer dat het me overkomt. Ten tijde van mijn werk als journalist was er altijd weer die deadline, die op de één of andere manier een inspirerend effect had. Niet schrijven was geen optie, dus gebeurde 'het' uiteindelijk toch wel. Nu is het anders. Ik lieg niet als ik zeg dat deze week een keer of dertig ben begonnen. Het resultaat: nul woorden.
De oorzaak is niet helemaal helder. Misschien is het 't deels het wegvallen van een behoorlijk ultiem gevoel dat zich recentelijk van mij meester maakte. Misschien zijn het kleine zorgen die door mijn hoofd spoken. Misschien zit ik niet diep genoeg in mijn gevoel om echt te kunnen creëren. Hoe dan ook: het is er en ik ben het nu meer dan zat. Daarom deponeerde ik zojuist een andere spreuk in mijn hoofd. "Schrijven doet schrijven." Vandaar dit blogverhaal. Wie weet helpt het.
Het frustreert. Creatieve energie, in dit geval schrijfenergie, gaat in mijn geval gepaard met een gigantische dosis liefde. Daarvan heb ik sowieso een aardig voorraadje ter beschikking. Mijn boek gaat dan ook over - je raadt het al - de liefde. Energie moet stromen. Zodra het wordt geblokkeerd, krijg ik last van hoofdpijn en voel ik me ontzettend kut. Sorry voor de woordkeuze, maar 't komt recht uit mijn hart.
Gisteren beleefde mijn block zijn hoogtepunt. Op de kop af tien keer nam ik plaats achter mijn fraaie, antieke bureau. Een prachtig en doorleefd meubel, doorgaans zeer inspirerend. Je voelt de energie van alle arbeid die eraan is verricht. Heerlijk! Toch kwam 'het' wéér niet en misschien is dat wel mijn eigen schuld. Schrijven vergt geestelijke rust (bij mij wel). De drang om telkens weer te kijken of er nog leuke berichten op Twitter te lezen waren en meerdere inkomende telefoontjes leidden me echter zó af, dat ik nimmer in mijn ritme kwam. Een tekst is voor mij een soort muziekstuk. Melodieuze zinnen, rustige stukjes, hoogtepunten, hier en daar weelderigheid afgewisseld met staccato zinnetjes. Om te kunnen schrijven, moet ik het ritme voelen, er middenin zitten.
Zodra iets mij uit het ritme haalt, is de focus weg en moet ik weer hele lappen tekst lezen om terug te komen in het voor mij oh zo belangrijke gevoel, de vibe. Als je op een dag tien keer wordt onderbroken, schiet het niet echt op natuurlijk. Ik weet het. Ik heb een keuze. Twitter hoeft niet aan te staan, de radio kan uit, mijn mobieltje ook. Wat is dan het probleem? Vraag ik me nu af. Gevoelsmatig is de oplossing een schrijfsabbatical. Even weg, even rust, even heel dichtbij de natuur zijn om zo helemaal bij mezelf en mijn gevoel te komen om vervolgens geïnspireerd en met een ontspannen geest aan het werk te gaan. Zakelijke verplichtingen en simpelweg niet de financiële mogelijkheden hebben om er even een paar maanden tussenuit te knijpen, vormen op dit moment de enige barricade. Veel langer wachten wil ik echter niet. Ik werk daarom aan een plan om vanuit het buitenland (beperkt) opdrachten uit te werken, zodat de inkomstenstroom enigszins op peil blijft. Waar de reis naartoe gaat? Geen idee. Portugal spreekt tot de verbeelding, maar mocht zich elders een leuke kans voordoen, dan wordt het misschien wel Italië, Frankrijk of een ander land. Mochten er lezers zijn die graag een bijdrage leveren aan het optimaliseren van mijn creatieve proces en een vakantiehuisje in de aanbieding willen 'gooien'. Feel free to contact me. Eeuwige dankbaarheid en een vermelding in de 'special thanks' gegarandeerd.
Mijn hart is nu in ieder geval enigszins gelucht en ik geniet met volle teugen van het feit dat ik zevenhonderddrieënveertig woorden op papier heb gezet, het waanzinnig fijne lentezonnetje en de liefde voor mezelf, die langzaam maar zeker weer volop begint te stromen. Het klopt dus: schrijven doet schrijven. Schrijven doet wonderen…
Voel je vrij te delen…
Namasté
